كارواژ

در حصارهایِ‌مان کنارِ انکارِ جهان بر بلندایِ «وطن» ایستاده‌ایم. بالایِ دار               اما جهان چه پیدا وُ وطن چه کوتاه می‌شود. هفتمِ تیرماهِ هشتاد و نُه

و در لغت‌نامه هر نام را که نداشتند جُستند وُ               بر دار                        آویختند نامِ دار شدند وُ نام‌دار شدند معنایِ دار را در ندارِ شان ریختند                                                         دار و ندارِ مان                                          از دارِ شان                             بالا خزید دار و ندارِ دار شدیم و دار را            پُر از                   ندارِ ما کردند. نامِ دار           در لغت‌نامه                             معنایِ واحدی یافت: معناهایِ مزاحم‌اش را                                دور ریختند. نوزدهمِ خردادِ هشتاد و نُه

در ساعتی که برگ بر دار          از حال                    می                         رود از خشم             من حال می‌شوم؛ از بال‌هایِ ماضی                         رها                               از وبال می‌شوم و بالِ حال می‌شوم: بر دار ماضی                   ــ برپا درونِ حال ــ محکومِ منتظر                      ــ سیبِ سپیدِ کال ــ آویز می‌شود (و باغِ بال                فرو                      در پاییز می‌شود) از حال می‌رود محکوم در حالِ بال وُ                     بالِ حال می‌شود (و در همیشه‌یِ تاریخ                                تکرار                                        تکرار                                                تکرار می‌شود…)  با بال‌هایِ حال من خشم می‌شوم                          بر ماضیِ وبال با زردِ خشکِ بال                          انکارِ ماضی وُ                                             امکانِ حال می‌شوم. هژدهمِ خردادِ هشتاد و نُه

و در جهان ما انگاره‌یِ کشتار انکار می‌کند خودش را در معمایِ دار؛                                (بی‌برگ میوه می‌آرد:                                سیبِ سپید و سرخ                                سیبِ زنخ…!) جهان بارش را فرو می‌گذارد در سایه می‌لمد و انکارِ خودش را گاز می‌زند. دهمِ خردادِ هشتاد و نُه