كارواژ

پست‌ها

نمایش پست‌ها از مه, ۲۰۱۰

در دار ما، لب‌خند

اين دارِ فانیِ شما را وداع می‌كند محكومِ بی‌لب‌خند؛ در دارِ ما اما باقی است لب‌خندش و دارِ ما باقی است. فانی نبوده، نيست دار الا به دفترِ ارقام كه هر لب‌خند را شماره می‌كند كه می‌افتد از طناب در انتظارِ انتقام. در دارِ باقیِ ما طناب اطنابِ خنده‌‌هاست در دارِ باقیِ ما لب‌خندها طنابِ دارِ شماست. نوزدهمِ ارديبهشتِ هشتاد و نُه

خواندن

درآمد

اين سطرها می‌كوشد تا نانوشتنی را نوشته كند، بی‌آن‌كه چيزی از آن بكاهد، بی‌آن‌كه در تنگنایِ دلالتِ روزمره‌یِ واژه‌ها بی‌شكل اش كند. واژه اين‌جا دالِ آشنایِ روزمره نيست، شكل است و شعر، شاكله‌اش. حقيقتِ واژه، اين‌جا مقدمِ بر دلالتِ واژه است. حقيقتِ واژه، شكلِ واژه است كه از معنایِ ظاهرش به تماميت‌اش، يعنی به آهنگ و شكلِ ظاهر و وزن و همه‌یِ معناهای‌اش و... گسترش می‌يابد و بيان را پيچيده می‌كند؛ بی‌آن‌كه پيچيدگی غايت‌اش باشد. كليتِ اين پيچيدگی بايد خواننده را به نانوشته، به نانوشتنی نزديک كند. شعرِ من، تنها از اين راه، از راهِ كار كردنِ بر واژه‌ها ست كه حيات دارد، به زبانِ ديگر، برایِ من شعر، كار كردن با واژه‌ها ست.