كارواژ

پست‌ها

نمایش پست‌ها از ژوئن, ۲۰۱۵

عبورِ عقربه در تب

تن: باغِ مبهمِ تب، در لیفه‌هایِ عصب ــ رگبرگ‌هایِ صریح ــ به رعشه می‌افتد به رقص: شکلِ بلیغِ عبور، دورِ منظمِ سِقط در سرعتی دقیق ــ ساعت: سقوطِ برگ، جنبیدنِ هلاک در پیش و پشتِ پلک این آیه‌یِ هراس: که نیست هیچ و نیست هَر. پس می‌نشینم و در من شکلِ اصیلِ تن باغی سیاه از هَر، ویرانه‌یی صریح از هیچ می‌شود.

خواندن

درآمد

اين سطرها می‌كوشد تا نانوشتنی را نوشته كند، بی‌آن‌كه چيزی از آن بكاهد، بی‌آن‌كه در تنگنایِ دلالتِ روزمره‌یِ واژه‌ها بی‌شكل اش كند. واژه اين‌جا دالِ آشنایِ روزمره نيست، شكل است و شعر، شاكله‌اش. حقيقتِ واژه، اين‌جا مقدمِ بر دلالتِ واژه است. حقيقتِ واژه، شكلِ واژه است كه از معنایِ ظاهرش به تماميت‌اش، يعنی به آهنگ و شكلِ ظاهر و وزن و همه‌یِ معناهای‌اش و... گسترش می‌يابد و بيان را پيچيده می‌كند؛ بی‌آن‌كه پيچيدگی غايت‌اش باشد. كليتِ اين پيچيدگی بايد خواننده را به نانوشته، به نانوشتنی نزديک كند. شعرِ من، تنها از اين راه، از راهِ كار كردنِ بر واژه‌ها ست كه حيات دارد، به زبانِ ديگر، برایِ من شعر، كار كردن با واژه‌ها ست.