كارواژ

پست‌ها

نمایش پست‌ها از فوریه, ۲۰۱۸

به زخمِ پوست

از خود، و دیگران، می‌پرسند: «به‌راستی در زیرِ پوستِ جامعه چه می‌گذرد؟» در پوست چیست زیر به زیرِ پوستم وقتی فریادِ عقربی از وقت می‌چکد و وقتِ غاشیه، تبعید ام به زخمِ پوست می‌کند؟ و پوست ــ در وهمِ خود: «جامع» ــ تا زیرِ خویش را آیا در خویش می‌بیند فریادِ وقت آخر می‌شود. سکوتِ مار معنایِ جمع را در یکه می‌بلعد و پوست، این «فراق»، از وحشتی عجیب خود وحشتی عجیب می‌شود. بهمنِ نود و شش

خواندن

درآمد

اين سطرها می‌كوشد تا نانوشتنی را نوشته كند، بی‌آن‌كه چيزی از آن بكاهد، بی‌آن‌كه در تنگنایِ دلالتِ روزمره‌یِ واژه‌ها بی‌شكل اش كند. واژه اين‌جا دالِ آشنایِ روزمره نيست، شكل است و شعر، شاكله‌اش. حقيقتِ واژه، اين‌جا مقدمِ بر دلالتِ واژه است. حقيقتِ واژه، شكلِ واژه است كه از معنایِ ظاهرش به تماميت‌اش، يعنی به آهنگ و شكلِ ظاهر و وزن و همه‌یِ معناهای‌اش و... گسترش می‌يابد و بيان را پيچيده می‌كند؛ بی‌آن‌كه پيچيدگی غايت‌اش باشد. كليتِ اين پيچيدگی بايد خواننده را به نانوشته، به نانوشتنی نزديک كند. شعرِ من، تنها از اين راه، از راهِ كار كردنِ بر واژه‌ها ست كه حيات دارد، به زبانِ ديگر، برایِ من شعر، كار كردن با واژه‌ها ست.