كارواژ

پست‌ها

نمایش پست‌ها از دسامبر, ۲۰۱۹

دو اسب در توازی

بر خطِ واقعه، آن اسب ــ برجِ عجیبِ شیهه و تردید ــ بارویِ خویش را پیشِ نگاهِ مضطربش می‌دید. پیشِ نگاه، اسبِ موازی در خود به خونِ خودش می‌ریخت و باره‌ای که پرید خطی عمود از خونِ خود بر وقعه می‌کشید. برجِ عجیبِ باره و بارو ــ اسب، در شیهه‌هایِ تبَش خطِ موازیِ مرثیه بر رد بود تردید در توازیِ ایمان عمود. هذیانِ یال بر برجِ مضطربِ باد؛ ایمان و باره و بارو در یک سؤال: بال

خواندن

درآمد

اين سطرها می‌كوشد تا نانوشتنی را نوشته كند، بی‌آن‌كه چيزی از آن بكاهد، بی‌آن‌كه در تنگنایِ دلالتِ روزمره‌یِ واژه‌ها بی‌شكل اش كند. واژه اين‌جا دالِ آشنایِ روزمره نيست، شكل است و شعر، شاكله‌اش. حقيقتِ واژه، اين‌جا مقدمِ بر دلالتِ واژه است. حقيقتِ واژه، شكلِ واژه است كه از معنایِ ظاهرش به تماميت‌اش، يعنی به آهنگ و شكلِ ظاهر و وزن و همه‌یِ معناهای‌اش و... گسترش می‌يابد و بيان را پيچيده می‌كند؛ بی‌آن‌كه پيچيدگی غايت‌اش باشد. كليتِ اين پيچيدگی بايد خواننده را به نانوشته، به نانوشتنی نزديک كند. شعرِ من، تنها از اين راه، از راهِ كار كردنِ بر واژه‌ها ست كه حيات دارد، به زبانِ ديگر، برایِ من شعر، كار كردن با واژه‌ها ست.