كارواژ

پست‌ها

نمایش پست‌ها از اکتبر, ۲۰۱۱

خلوت

شب ریخت رویِ میز با خون، که از رگم. و میز ــ چیزی شبیهِ تخته‌یِ قصابی معطلِ خون بود. بالا خزید خون از گردنم و گَردِش از هراسِ شب گرفت که خلوتِ من بود. قصاب وُ قربانی در هم خزیده‌بودند و شهوتِ خون از رگ شب را عبور داد. شب ریخت از تنم و میز چیزی شبیهِ بستر شد در انتظارِ خلوتِ مأنوس. سی‌اُمِ مهرِ نود

خواندن

درآمد

اين سطرها می‌كوشد تا نانوشتنی را نوشته كند، بی‌آن‌كه چيزی از آن بكاهد، بی‌آن‌كه در تنگنایِ دلالتِ روزمره‌یِ واژه‌ها بی‌شكل اش كند. واژه اين‌جا دالِ آشنایِ روزمره نيست، شكل است و شعر، شاكله‌اش. حقيقتِ واژه، اين‌جا مقدمِ بر دلالتِ واژه است. حقيقتِ واژه، شكلِ واژه است كه از معنایِ ظاهرش به تماميت‌اش، يعنی به آهنگ و شكلِ ظاهر و وزن و همه‌یِ معناهای‌اش و... گسترش می‌يابد و بيان را پيچيده می‌كند؛ بی‌آن‌كه پيچيدگی غايت‌اش باشد. كليتِ اين پيچيدگی بايد خواننده را به نانوشته، به نانوشتنی نزديک كند. شعرِ من، تنها از اين راه، از راهِ كار كردنِ بر واژه‌ها ست كه حيات دارد، به زبانِ ديگر، برایِ من شعر، كار كردن با واژه‌ها ست.