در حالِ بال

در ساعتی که برگ
بر دار
از حال
می
رود
از خشم
من حال می‌شوم؛
از بال‌هایِ ماضی
رها
از وبال می‌شوم
و بالِ حال می‌شوم:

بر دار ماضی
ــ برپا درونِ حال ــ
محکومِ منتظر
ــ سیبِ سپیدِ کال ــ
آویز می‌شود
(و باغِ بال
فرو
در پاییز می‌شود)

از حال می‌رود محکوم
در حالِ بال وُ
بالِ حال می‌شود
(و در همیشه‌یِ تاریخ
تکرار
تکرار
تکرار می‌شود…)

با بال‌هایِ حال
من خشم می‌شوم
بر ماضیِ وبال
با زردِ خشکِ بال
انکارِ ماضی وُ
امکانِ حال می‌شوم.

هژدهمِ خردادِ هشتاد و نُه

نظرات

درآمد

اين سطرها می‌كوشد تا نانوشتنی را نوشته كند، بی‌آن‌كه چيزی از آن بكاهد، بی‌آن‌كه در تنگنایِ دلالتِ روزمره‌یِ واژه‌ها بی‌شكل اش كند. واژه اين‌جا دالِ آشنایِ روزمره نيست، شكل است و شعر، شاكله‌اش. حقيقتِ واژه، اين‌جا مقدمِ بر دلالتِ واژه است. حقيقتِ واژه، شكلِ واژه است كه از معنایِ ظاهرش به تماميت‌اش، يعنی به آهنگ و شكلِ ظاهر و وزن و همه‌یِ معناهای‌اش و... گسترش می‌يابد و بيان را پيچيده می‌كند؛ بی‌آن‌كه پيچيدگی غايت‌اش باشد. كليتِ اين پيچيدگی بايد خواننده را به نانوشته، به نانوشتنی نزديک كند. شعرِ من، تنها از اين راه، از راهِ كار كردنِ بر واژه‌ها ست كه حيات دارد، به زبانِ ديگر، برایِ من شعر، كار كردن با واژه‌ها ست.

جستجوی این وبلاگ

كارواژ

در حالِ بال

نظرات