كارواژ

پست‌ها

نمایش پست‌ها از ژوئن, ۲۰۱۶

به باد

به باد گفتنِ یک حرف حرفی نگفته را بر صفحه می‌گذارد بر صفحه باد (گفتنِ یک حرف) هر حرف را از صفحه می‌روبد و صفحه صفحه‌یِ خالی میراثِ گفتنِ حرفی به باد میراثِ تاریکِ جنون است. بر صفحه تا بپیچد باد بر رویِ میزِ من سپیدیِ دفتر گشوده می‌ماند. گشوده می‌ماند در اتاق تاریک و گود می‌شود و باد حرفی نگفته را در حفره زوزه می‌کشد.

خواندن

درآمد

اين سطرها می‌كوشد تا نانوشتنی را نوشته كند، بی‌آن‌كه چيزی از آن بكاهد، بی‌آن‌كه در تنگنایِ دلالتِ روزمره‌یِ واژه‌ها بی‌شكل اش كند. واژه اين‌جا دالِ آشنایِ روزمره نيست، شكل است و شعر، شاكله‌اش. حقيقتِ واژه، اين‌جا مقدمِ بر دلالتِ واژه است. حقيقتِ واژه، شكلِ واژه است كه از معنایِ ظاهرش به تماميت‌اش، يعنی به آهنگ و شكلِ ظاهر و وزن و همه‌یِ معناهای‌اش و... گسترش می‌يابد و بيان را پيچيده می‌كند؛ بی‌آن‌كه پيچيدگی غايت‌اش باشد. كليتِ اين پيچيدگی بايد خواننده را به نانوشته، به نانوشتنی نزديک كند. شعرِ من، تنها از اين راه، از راهِ كار كردنِ بر واژه‌ها ست كه حيات دارد، به زبانِ ديگر، برایِ من شعر، كار كردن با واژه‌ها ست.