مویه

گفتن
کاهشِ تن
وقتی که ارتفاع
یک زندگی ست
و پنجره، یک دهان.

و آن‌که می‌گوید
پهنایِ پَست را
از ارتفاع
یک نقطه می‌بیند؛
بر نقطه، جست‌وجوی نهایت
یک واژه می‌شود
و می‌موید.

چیزی نمی‌گوید آن‌که می‌موید
تمامِ ارتفاع
تمامِ پنجره خواهدبود
وقتی تمامِ خودش را گفت.

بیست‌ودومِ مردادِ نود

نظرات

درآمد

اين سطرها می‌كوشد تا نانوشتنی را نوشته كند، بی‌آن‌كه چيزی از آن بكاهد، بی‌آن‌كه در تنگنایِ دلالتِ روزمره‌یِ واژه‌ها بی‌شكل اش كند. واژه اين‌جا دالِ آشنایِ روزمره نيست، شكل است و شعر، شاكله‌اش. حقيقتِ واژه، اين‌جا مقدمِ بر دلالتِ واژه است. حقيقتِ واژه، شكلِ واژه است كه از معنایِ ظاهرش به تماميت‌اش، يعنی به آهنگ و شكلِ ظاهر و وزن و همه‌یِ معناهای‌اش و... گسترش می‌يابد و بيان را پيچيده می‌كند؛ بی‌آن‌كه پيچيدگی غايت‌اش باشد. كليتِ اين پيچيدگی بايد خواننده را به نانوشته، به نانوشتنی نزديک كند. شعرِ من، تنها از اين راه، از راهِ كار كردنِ بر واژه‌ها ست كه حيات دارد، به زبانِ ديگر، برایِ من شعر، كار كردن با واژه‌ها ست.

جستجوی این وبلاگ

كارواژ

مویه

نظرات