قد راست می‌كند دار

قد راست می‌كند دار
در
باز كه می‌شود به انتهایِ شب
نَمی
كه می‌افتد از برگه‌یِ رخسار
بر خاکِ گور
در
جای‌جایِ وطن.

◻

قد راست می‌كند
بی‌اشک
وقتی
كه می‌افتد
دارد
از ابتدایِ روز
با اشک‌هایِ بی‌اميدیِ ما:
آبيارانِ دارهایِ بلند
بر خاکِ بی‌بارِ وطن.

بيست‌ودومِ مردادِ هشتاد و نُه

نظرات

درآمد

اين سطرها می‌كوشد تا نانوشتنی را نوشته كند، بی‌آن‌كه چيزی از آن بكاهد، بی‌آن‌كه در تنگنایِ دلالتِ روزمره‌یِ واژه‌ها بی‌شكل اش كند. واژه اين‌جا دالِ آشنایِ روزمره نيست، شكل است و شعر، شاكله‌اش. حقيقتِ واژه، اين‌جا مقدمِ بر دلالتِ واژه است. حقيقتِ واژه، شكلِ واژه است كه از معنایِ ظاهرش به تماميت‌اش، يعنی به آهنگ و شكلِ ظاهر و وزن و همه‌یِ معناهای‌اش و... گسترش می‌يابد و بيان را پيچيده می‌كند؛ بی‌آن‌كه پيچيدگی غايت‌اش باشد. كليتِ اين پيچيدگی بايد خواننده را به نانوشته، به نانوشتنی نزديک كند. شعرِ من، تنها از اين راه، از راهِ كار كردنِ بر واژه‌ها ست كه حيات دارد، به زبانِ ديگر، برایِ من شعر، كار كردن با واژه‌ها ست.

جستجوی این وبلاگ

كارواژ

قد راست می‌كند دار

نظرات