در ظهر، دار...

بر ظهرِ دار
انگار
شكی در انتظار
هست.
وقتی تمامِ ظهر
ظهرِ تمام را در انتظار
می‌كِشد.

دست
از
گره پر می‌شود
فريادِ دار
دارِ شيپور
با آن اشاره‌هایِ روشن
به گور…

می‌افتد انتظار
از چشم‌هایِ خيس
از ريس
مرگ از گلو عبور
می‌كند
در ارتعاشِ تهی، دست
سر می‌رود

بر ظهرِ دار
سر می‌رسد
انگار
انتظار.

سی‌ویکمِ فروردینِ هشتاد و نُه

نظرات

درآمد

اين سطرها می‌كوشد تا نانوشتنی را نوشته كند، بی‌آن‌كه چيزی از آن بكاهد، بی‌آن‌كه در تنگنایِ دلالتِ روزمره‌یِ واژه‌ها بی‌شكل اش كند. واژه اين‌جا دالِ آشنایِ روزمره نيست، شكل است و شعر، شاكله‌اش. حقيقتِ واژه، اين‌جا مقدمِ بر دلالتِ واژه است. حقيقتِ واژه، شكلِ واژه است كه از معنایِ ظاهرش به تماميت‌اش، يعنی به آهنگ و شكلِ ظاهر و وزن و همه‌یِ معناهای‌اش و... گسترش می‌يابد و بيان را پيچيده می‌كند؛ بی‌آن‌كه پيچيدگی غايت‌اش باشد. كليتِ اين پيچيدگی بايد خواننده را به نانوشته، به نانوشتنی نزديک كند. شعرِ من، تنها از اين راه، از راهِ كار كردنِ بر واژه‌ها ست كه حيات دارد، به زبانِ ديگر، برایِ من شعر، كار كردن با واژه‌ها ست.

جستجوی این وبلاگ

كارواژ

در ظهر، دار...

نظرات